Pan plantowy

Opowieść o panu plantowym, którą podzielili się starsi mieszkańcy Krakowa z Miejskiego Dziennego Domu Pomocy Społecznej nr 2 przy ul. Gurgacza w Krakowie:

– Ja na przykład z takiego dzieciństwa to pamiętam jak z mamusią chodziłyśmy na Planty, na spacery, jak pan plantowy wtedy był na Plantach, tak.
– Pan plantowy był?
– Tak, oczywiście, nie było takie bezhołowie jak teraz. Pan plantował, pilnował krzeseł, pilnował porządku, dyscypliny, czystości. Jakby ktoś chciał sobie odpocząć a ławki były zajęte, to stały sobie złożone na stosie składane krzesła, wołało się plantowego, on stawiał te krzesła, zaprosił, grzecznie, ładnie. Aczkolwiek dla mnie najważniejsze wtedy było bawić się koło Barbakanu przy tej sadzaweczce. Na tej sadzawce był domek dla łabędzi. I tam najchętniej i najczęściej spędzałam czas.
– Pani wspomniała o opłacanych miejscach na Plantach?
– Tak. Koleżanka o tym wspomniała. Na Plantach, między Wawelem, Uniwersytetem Jagiellońskim i dalej w stronę dworca były rzędy krzeseł poustawiane i miejsca były zajmowane z opłatą. Był plantowy, który chodził, pobierał opłaty za te miejsca. Nie pamiętam czy na czas, na jaki czas. A poza tym, to były gdzieniegdzie ławki, gdzie można było bezpłatnie usiąść. To tyle uzupełnienia.
– W jakich to mniej więcej latach?
– No to tak trzydzieści sześć, trzydzieści siedem, trzydzieści osiem, jakoś tak. To w tych latach, to pamiętam, bo chodząc dużo po mieście i przez Planty bardzo często, więc widziało się, były miejsca siedzące. Najwięcej tych miejsc siedzących było pomiędzy, powiedzmy, ulicą Szczepańską a Długą. To właśnie tam były płatne, tam chodził plantowy.
– To była taka funkcja? Zawód? Tak?
– Tak, to była taka państwowa funkcja, zbierał pieniądze dla państwa. On taki urząd miał.
– Po wojnie też, bo ja… [Ktoś inny dodaje].
– Ja już po wojnie nie pamiętam, żeby plantowy chodził.
– Chodził, chodził, bo ja tam już z doświadczenia, jak się nam udawało przysiąść na krześle koło UJ-otu i uciekać, żeby nie zapłacić.
– To nie były ławki, tylko krzesła takie z metalu i drewniane takie miały szczebelki. Takie z oparciem, także.
– I pani wspomniała, że mundur jeszcze nosił?
– Tak, taki czarny, granatowy. I czapkę.