Andrzej Borucki

Andrzej Borucki urodził się 2 stycznia 1953 w Krakowie. Dzieciństwo spędził w dzielnicy Dąbie i Bronowice, ale najbardziej czuł się związany z dzielnicą Wesoła. Z zawodu był geodetą. Nim zaczął tworzyć szopki zajmował się rysunkiem i malarstwem olejnym. Jego obrazy cieszyły się dużym zainteresowaniem poza granicą Polski. W rodzinie jego nie było tradycji robienia szopek, ale przez wiele lat jego krewny Stanisław Andrasz wcielał się w postać Lajkonika. Żona Alicja Borucka pomagała mu w pracy przy szopkach, szyjąc ubranka do figurek i kilka razy również uczestniczyła w konkursie. Prezentowała wówczas szopki w kategoriach dużych, średnich lub małych, dwukrotnie zdobywając nagrody. Andrzej Borucki cenił twórczość Stanisława Paczyńskiego, Jana Malika, Bronisława Pięcika, Ryszarda Kijaka, a także Witolda Głucha przede wszystkim za precyzyjnie wykonane witraże. W dzieciństwie często miał okazję odwiedzać twórców, co zaowocowało zaangażowaniem się w to artystyczne rzemiosło i to oni nauczyli go techniki rzemiosła. W 1978 roku wykonał pierwszą szopkę, lecz dopiero w 1982 roku wziął udział w konkursie. Otrzymał wówczas wyróżnienie, co  zmotywowało go do dalszej pracy. Specjalizował się w szopkach średnich, podświetlanych, lecz nie zmechanizowane, a na ich wykonanie poświęcał około pół roku. Pracował w swoim mieszkaniu, lecz elementy wymagające klejenia starał się wykonywać w okresie wiosenno-letnim w pobliskim Parku Strzeleckim lub na Błoniach. Stosował kolorystkę niebiesko – czerwoną, ze złotymi ornamentami. Pracę zaczynał od szkicowania formy szopki, a spacerując po Krakowie przyglądał się architekturze, z której czerpał inspirację. Przy wykonywaniu dokumentacji kościoła św. Wojciecha stwierdził: „znałem już na pamięć tę budowlę, ale mimo to w tym roku zrobiłem to samo, też wyszedłem. Bo to jest zupełnie co innego”. Często spacerował na Wzgórze Wawelskie, które podziwiał ze względu na bogactwo zabytków. Konstrukcję szopki rozpoczynał dawniej od podstawy, lecz jak twierdzi „nie wychodziło mu to”, bo trudno było zachować proporcje budowli. Później zaczynał więc od górnych partii – wieży kościoła Mariackiego, dobudowując kolejne niższe kondygnacje. Do ozdoby całej konstrukcji wykorzystywał drobne produkty pasmanteryjne. Uważał, że tworzy to ładną kompozycję ze staniolem. W swoich szopkach nawiązywał do tradycji krakowskich poprzez figurki z orszaku Lajkonika, do folkloru miejskiego poprzez figurki krakowiaków i kwiaciarek z Rynku Głównego, ale także różnych zawodów (kominiarz, piekarz) lub innej religii – Żyd z Torą. Tę ostatnią postanowił wykonać pod wpływem prac Jana Malika i Bronisława Pięcika – „myślę, że jak oni mają, to ja też dam”. Nigdy nie nawiązywał do wydarzeń historycznych, lecz starał się podkreślać przede wszystkim tradycje krakowskie, by w ten sposób być lepiej zrozumianym przez odbiorców z Polski i z zagranicy. Czuł się ważnym kontynuatorem tej miejskiej tradycji. Wykonał około czterdzieści pięć szopek, które znajdują się w wielu zbiorach w Polsce i zagranicą w Stanach Zjednoczonych, Japonii, Włoszech, Gruzji, Holandii, Niemczech. Szopki jego były wielokrotnie nagradzane lub otrzymywały wyróżnienie w kategoriach szopek małych, średnich i dużych. Uczestniczył w konkursach 23 razy, w latach: 1982, 1983, 1984, 1987, 1989, 1991, 1992, 1993, 1994, 1995, 1996, 1997, 1998, 2002, 2003, 2004, 2005, 2006, 2007, 2008, 2009, 2010, 2011. Zmarł w 2018 roku.

Biogram na podstawie tekstu Magdaleny Kwiecińskiej oraz publikacji „Konkursy Szopek Krakowskich 1937 – 2017”, Kraków 2017.