Filip Fotomajczyk

Filip Fotomajczyk urodził się 30 maja 1991 roku w Krakowie. Dzieciństwo spędził w dzielnicy Krowodrza. Z wykształcenia jest muzykiem, oboistą. Obecnie zajmuje się śpiewem klasycznym (operowym) z czym wiąże swoją przyszłość. Jest amatorem rysunku – wykonuje grafiki według autorskiego pomysłu, maluje akwarele, interesuje się heraldyką i kartografią, jest melomanem. Czynnie spełnia się jako instruktor Związku Harcerstwa Polskiego. Szopki zaczął wykonywać w 2004 roku zachęcony przez ciotkę, która pracuje w Muzeum Historycznym Miasta Krakowa. W rodzinie nie ma tradycji robienia szopek, jest samoukiem. Często przygląda się pracom wykonanym przez innych twórców, mówiąc: „szopki tworzę drogą ewolucji”. Szczególnie ceni twórczość Macieja Moszewa, zachwycając się techniką wykonania przez niego okien oraz elementów mechanicznych, w pracach nieżyjącego już Bronisława Pięcika zawsze cenił precyzyjne wykonanie detalu, szczególnie ołtarzu Wita Stwosza. Podziwia także prace Wiesława Barczewskiego, którego opublikowana książka pomaga mu poznać rzemiosło i odnaleźć inspirację. Nie ukrywa, że jest on dla niego mistrzem. Od najmłodszych lat uczestniczył w tradycjach krakowskich, przyglądając się pochodowi Lajkonika lub przychodząc na Emaus. Jego zainteresowanie historią i architekturą rodzinnego miasta zaowocowało zdobyciem uprawnień przewodnika miejskiego po Krakowie jak również zaangażowaniem w tworzenie szopek. Twierdzi, że: „budowanie szopek jest wyrażeniem lokalnego patriotyzmu i miłości do miasta” i dodaje: „wszystkie te budowle, które obserwuje się, spacerując po mieście można zawrzeć właśnie w szopce”. Pierwsza jego szopka była trójwieżowa, w której zaznaczył pomarańczową wstążką aktualną wówczas Pomarańczową Rewolucję na Ukrainie. W swoich pracach często nawiązuje do hejnalicy kościoła Mariackiego, wieży Zegarowej lub Wikaryjskiej z katedry wawelskiej, umieszcza wątki z legend miejskich w postaci smoka wawelskiego, hejnalisty, Pana Twardowskiego na księżycu, Lajkonika lub pierścienia królowej Kingi w kawałku soli. W 2007 roku nawiązał do obchodów 750-lecia lokacji Krakowa, której akt trzymał w szponach smok, ponadto srebrne kury przypominały o długiej tradycji Bractwa Kurkowego, a znajdujący się w centrum witraż „Stań się” Stanisława Wyspiańskiego, przypominał o stuleciu śmierci artysty. Wspomina rok 2008, gdy przygotowywał na konkurs największą ze swoich szopek. Pracę nad nią zaczął w sierpniu, ale jak opowiada: „cały listopada nie dosypiałem, ponieważ pracowałem do drugiej, trzeciej w nocy, a później o siódmej szedłem do szkoły”. W 2010 roku w związku z Rokiem Chopinowskim wykonał miniaturową szopkę, umieszczając ją na fortepianie. Charakterystyczne dla jego twórczości jest wykonywanie wszystkich elementów własnoręcznie bez pomocy pęsety. Specjalizuje się w szopkach średnich, ale wykonuje także miniatury. Wszystkie są podświetlane. Pracuje w swoim pokoju. Nim przystąpi do konstruowania, wykonuje dokładny szkic, który jest planem szopki opartym na zaobserwowanej architekturze miasta. Zachwycają go gotyckie iglice wieży kościoła Mariackiego, detale Sukiennic, Barbakanu, okna i dachy, renesansowe attyki. Najbardziej lubi łączyć gotyk z barokiem, twierdząc, iż takie zestawienie tworzy interesującą kompozycję. W kolorystyce jego prac dominuje czerwień. Do ozdabiania szopki nie wykorzystuje elementów pasmanteryjnych, twierdząc, że „stosowanie gotowych elementów nie przystoi prawdziwemu szopkarzowi”. Do dziś wykonał osiem szopek konkursowych i jedną na zamówienie. Jest dumny z faktu uczestnictwa w konkursach i podtrzymywania tej tradycji. Szopki jego były wielokrotnie nagradzane lub otrzymywały wyróżnienia w kategoriach szopek młodzieżowych i miniatur. Uczestniczył w konkursach 19 razy, od 2004 do 2021 roku.

W 2019 roku Filip Fotomajczyk otrzymał Stypendium Twórcze Miasta Krakowa. W 2021 roku został uhonorowany nagrodą im. Anny Szałapak (w postaci białej porcelanowej róży) za swoją działalność artystyczną i popularyzatorską.

Biogram na podstawie tekstu Magdaleny Kwiecińskiej oraz publikacji „Konkursy Szopek Krakowskich 1937 – 2017”, Kraków 2017.