Leszek Zarzycki

Leszek Zarzycki urodził się w 23 maja 1954 w Nysie. Z zawodu jest mechanikiem precyzyjnym. W Krakowie, w dzielnicy Podgórze mieszka od lat siedemdziesiątych i od tego czasu z dużym zainteresowaniem uczestniczy w tradycjach miejskich takich jak Emaus, pochód Lajkonika, Rękawka. W rodzinie nikt nie wykonywał szopek. Do rzemiosła szopkarstwa zachęcił swoich synów: Sebastiana i Dominika, którzy uczestniczyli w konkursie dwa razy, a w 1994 roku otrzymali wyróżnienie w kategorii szopek dziecięcych. Najbardziej ceni twórczość Witolda Głucha i przyznaje, że to on zachęcił go do wykonywania szopek i przekazał podstawowe zasady konstruowania. Pierwszą szopkę zaczął tworzyć w latach osiemdziesiątych i pracował nad nią prawie trzy lata. W 1982 roku wystawił ją na konkurs i zdobył trzecie miejsce, co zachęciło go do dalszej pracy. Twierdzi, że twórca szopek musi mieć dużo samozaparcia, jeśli chce osiągnąć oczekiwany efekt i dodaje, że kto raz spróbował tego rzemiosła nie może już przerwać. Z architektury Krakowa szczególnie ceni tę z kościoła Mariackiego, Sukiennic, zamku na Wawelu i Bramy Floriańskiej. Marzy o wykonaniu ołtarza Wita Stwosza. Ponadto zachwycają go maszkarony i zegary na zabytkach w centrum Krakowa (zwraca uwagę na różne wykonanie wskazówek, cyferblatów). Uważa, że szopka jest połączeniem wszystkich stylów w jednej budowli przy zachowaniu odpowiednich proporcji i kolorystki. Charakterystyczne dla jego prac są kopułki i podcienie oraz lalki, które tworzy własnoręcznie jego żona. Wykonanie jednej lalki z kartonu, a następnie pokrycie kolorowym staniolem trwa około pięciu dni. W szopce umieszcza figurki przedstawiające folklor miejski, postaci religijne (Jan Paweł II) lub historyczne wydarzenia (powstanie „Solidarności”). Nim jednak przystąpi do budowania szopki, projektuje jej formę. Konstrukcję wykonuje ze sklejki lub listewki, a następnie obudowuje ją tekturą. Nie stosuje materiałów pasmanteryjnych, ponieważ twierdzi, że to, co wykona własnoręcznie jest bardziej wartościowe. Poszczególne kondygnacje skręca śrubami, mocując je ze sobą. Budowę szopki rozpoczyna od podstawy. Stosuje wyraźną kolorystykę, w której dominują niebieski i czerwony. Do grudniowego konkursu szopki przygotowuje się w domu, zaczynając prace od lutego. Wielokrotnie na tę okazję brał urlop w pracy. Specjalizuje się w szopkach dużych, ale wykonywał także szopki małe i średnie. Zawsze starał się włączać do nich mechanizmy i oświetlenie. W pracy szopkarskiej miał długą przerwę i wrócił do niej po 15 latach, mówiąc: „nie mogłem wytrzymać bez tego… i zrobiłem najpierw jedną, a później dwie na raz, bo to tak ciągnie”. Do dziś wykonał już ponad 20 szopek, a niektóre z nich znajdują się w zbiorach w Polsce i zagranicą w Hiszpanii, Kanadzie, Francji, Niemczech, Stanach Zjednoczonych. Jego szopki 16 razy otrzymały pierwszą nagrodę, były wielokrotnie nagradzane lub otrzymywały wyróżnienie. W 2020 roku otrzymał specjalną nagrodę imienia Dyrektora Muzeum Historycznego Miasta Krakowa, Jerzego Dobrzyckiego. Uczestniczył w konkursach 24 razy, w latach: 1982, 1983, 1984, 1985, 1986, 1987, 1988, 1989, 1990, 1993, 2006, 2007, 2008, 2009, 2010, 2011, 2012, 2013, 2014, 2015, 2017, 2019, 2020, 2022.

Odznaczony odznaką honorową „Zasłużony dla Kultury Polskiej” (2022).

Biogram na podstawie tekstu Magdaleny Kwiecińskiej oraz publikacji „Konkursy Szopek Krakowskich 1937 – 2017”, Kraków 2017.