Nabożeństwo do św. Charbela

Kult św. Charbela, dziewiętnastowiecznego libańskiego pustelnika, rozwinął się w Krakowie stosunkowo niedawno. Pierwszym miejscem był kościół pw. Świętego Krzyża, gdzie nabożeństwa z prośbą o wstawiennictwo św. Charbela odprawiane są w każdy 30 dzień miesiąca. Impulsem do zapoczątkowania tych modlitw była pielgrzymka proboszcza tej parafii, ks. Pawła Kubaniego, do Libanu w 2014 roku, z której przywiózł do Krakowa relikwiarz z relikwiami drugiego stopnia. Postać św. Charbela spotkała się z tak dużym zainteresowaniem wiernych, że wkrótce zaczęto odprawiać comiesięczne nabożeństwa. Składa się na nie odczytywanie próśb i podziękowań wiernych przed Najświętszym Sakramentem oraz modlitwa różańcowa, po czym odprawiana jest msza święta w przyniesionych intencjach, a po niej odbywa się błogosławieństwo. Szczególnie wiele próśb do św. Charbela wnoszonych jest o uzdrowienie. Wierni dzielą się także świadectwami licznych łask otrzymanych za wstawiennictwem świętego.

Po raz drugi relikwie św. Charbela trafiły do Krakowa w 2017 roku, gdy pielgrzymi z Libanu uroczyście przekazali je do sanktuarium Świętego Jana Pawła II na “Białych Morzach”. Relikwie pierwszego stopnia są wystawiane w sanktuarium każdego 28 dnia miesiąca. Odprawiana jest wówczas msza święta wotywna z nabożeństwem do św. Charbela, któremu towarzyszą modlitwy o uzdrowienie oraz namaszczenie olejem świętego. Wierni zostawiają przy relikwiach karteczki z imionami osób, za które się modlą. Dniem liturgicznego wspomnienia św. Charbela jest w Polsce 28 lipca.

Jusuf Makhluf, urodzony w 1828 roku w górskiej wiosce w Libanie, był katolikiem obrządku maronickiego, a imię Charbel przyjął po wstąpieniu do klasztoru. Poprzez swoje pustelnicze i ascetyczne życie w górach Libanu stał się wzorem modlitwy kontemplacyjnej oraz pełnego ofiarowania życia Bogu. Wkrótce po jego śmierci w 1898 roku zaczęły kiełkować pierwsze przejawy kultu w czym ogromną rolę odegrało odkrycie, że zwłoki zmarłego nie rozkładają się. Podczas kolejnych ekshumacji w 1927 i 1950 roku stwierdzono, że ciało świętego wciąż pozostaje w dobrym stanie. W dodatku odkryto, że z trumny wydobywa się oleista ciecz, co trwało to aż do dnia beatyfikacji. Na tej podstawie współcześnie sanktuarium św. Charbela w Annayi przygotowuje dla wiernych olej, będący relikwią drugiego stopnia (relikwiarz z olejem dotyka kości świętego). Cudowna historia wiąże się również z jedynym wizerunkiem św. Charbela. Jest to fotografia wykonana w pustelni już po śmierci Makhlufa, na której zapisał się obraz nieobecnego na miejscu mężczyzny, zidentyfikowanego przez świadków jako ojciec Charbel.

Współczesny kult św. Charbela przypomina o duchowości monastycznej i tradycji eremitów Kościoła wschodniego. Jego beatyfikacja w 1965 roku  przypadła na czas Soboru Watykańskiego II i jest odczytywana jako przypomnienie nowoczesnemu światu znaczenia cnót ubóstwa, ascezy i kontemplacji oraz znak otwarcia na wschodnie chrześcijaństwo. Św. Charbel był pierwszym wyznawcą ze Wschodu, którego współczesny Kościół zaliczył w poczet błogosławionych. W 1977 roku został ogłoszony świętym przez papieża Pawła VI. Do grobu pustelnika z Annaya pielgrzymują tłumy wiernych, a doniesienia o otrzymanych za jego wstawiennictwem łaskach, w tym uzdrowieniach chorych, są liczone w tysiące.

Opracowanie: Monika Widzicka