Piotr Marcinkowski

W pochodzie uczestniczył już jako dziecko – co roku przechodził ulicami Krakowa obok swojego ojca i dziadka, jeszcze bez określonej funkcji, jedynie ubrany przez mamę w strój krakowiaka. Zmieniło się to w roku 1997, gdy w wieku 18 lat stał się pełnoprawnym członkiem orszaku w roli włóczka. Włóczkiem był przez 15 lat, do 2013 roku, gdy po ojcu przejął funkcję chorążego, którym jest do dziś. Oprócz roli przejął również jego strój, który uważa za „część siebie” oraz za niezwykle cenną rodzinną pamiątkę.

Możliwość uczestnictwa w orszaku postrzega jako wielki honor. Pochód Lajkonika to dla niego wydarzenie „jedyne, niepowtarzalne”, „nigdzie się tego nie zobaczy w takiej wersji, jaka jest w Krakowie w oktawę Bożego Ciała”. Dzień Pochodu jest niesłychanie ważnym dniem w kalendarzu pana Piotra – od uczestnictwa w nim powstrzymała go dotychczas tylko zasadnicza służba wojskowa i pandemia Covid-19.

Tradycja sama w sobie jest dla niego ważna, mówi o sobie, że dzięki Lajkonikowi czuje się „częścią historii”. Oprócz aktywnego uczestnictwa w pochodzie Lajkonika, co roku chodzi też na Emaus – jako widz. W orszaku idzie razem ze swoim siostrzeńcem, z którym obecnie dzieli się tradycją pochodu. Na swoją kolej na dołączenie do orszaku i kontynuację tradycji czeka jego syn, Adam.

Opracowała: Adrianna Beczek