Jacek Głuch

Jacek Głuch urodził się 5 sierpnia 1957 roku w Krakowie. Całe jego życie twórcze związane było z dzielnicą Zwierzyniec. Z zawodu był zegarmistrzem. W latach 1995-2014 pracował w Muzeum Historycznym Miasta Krakowa jako konserwator. Pierwsze szopki, które zaczął konstruować pod wpływem rodzinnej tradycji były z kategorii małych. Ojciec jego, Witold Głuch, był jednym z najbardziej cenionych artystów szopkarstwa. Szopki wykonuje także jego młodszy brat Marek. W 1979 roku wykonał własnoręcznie pierwszą szopkę. Był samoukiem i podkreślał, że ojciec nie uczył go rzemiosła. Doświadczenie zdobywał więc, podpatrując prace innych twórców podczas corocznych konkursów. Ponadto lubi spacerować po mieście obserwując architekturę. Nim jednak zaczął tworzyć szopki zajmował się wykonywaniem modeli przedstawiających sceny batalistyczne. W latach dziewięćdziesiątych został przyjęty do świty Lajkonika i przez dziesięć lat pełnił funkcję pomocnika chorążego przy sztandarze. W 1994 roku zdobył trzecie miejsce za pierwszą szopkę przygotowaną na konkurs, a za kolejną otrzymał wyróżnienie. Po latach robienie szopek stało się dla niego pasjonującym zajęciem. Mówił: „szkoda było przestać. To bardzo wciąga. Gdy przyjdę z pracy to po godzinie ręce swędzą i muszę coś zrobić…”. Szopkę zaczynał konstruować od podstawy, a następnie budował poszczególne kondygnacje. Na końcu dodawał wieże i kopuły. Wewnątrz umieszczał figurki, które nawiązywały do legend krakowskich (smok wawelski, Lajkonik), folkloru (para krakowiaków i górali) lub wydarzeń historycznych poprzez wykonanie pomnika grunwaldzkiego oraz Adama Mickiewicza czy Mikołaja Kopernika. Nigdy nie nawiązywał do wydarzeń politycznych. W architekturze szczególnie cenił gotyk, który był dla niego głównym źródłem inspiracji. Twierdził, że chęć tworzenia szopek przychodził niespodziewanie – „człowiek siedzi i nagle przychodzi coś do głowy, i zaczyna tworzyć”. W pierwszych swoich pracach umieszczał także witraże, które nawiązywały do witraży kościoła Mariackiego i Katedry Wawelskiej. W kolorystyce jego szopki dominuje barwa granatu ze złotymi wykończeniami. Ponadto dachy wież okleja zielonym staniolem, a czerwonym mury budowli. Szopki jego nie są zmechanizowane, ale podświetlane. Wszystkie ozdoby wykonywał własnoręcznie i twierdził, że tylko rękodzieło nadaje indywidualny styl. Szopkę do grudniowego konkursu przygotowywał pół roku. Miejscem jego pracy twórczej była kuchnia. Specjalizował się w szopkach średnich, a najmniejsza z wykonanych mieści się w pudełku od zapałek. Najsławniejsza jego praca została wykonana na zamówienie przez Urząd Miasta Krakowa dla załogi statku „Krakowiak”, która do dziś żegluje po Azji. Wykonał około siedemset szopek, które znajdują się w zbiorach w Polsce i za granicą w Szwecji, Kanadzie, Francji. Szopki jego były wielokrotnie nagradzane lub otrzymywały wyróżnienie, w kategoriach małych, średnich lub dużych. Uczestniczył w konkursach 14 razy, w latach: 1993, 1994, 1995, 1996, 1997, 1998, 1999, 2000, 2002, 2003, 2004, 2005, 2007, 2011. Zmarł w 2014 roku. Pochowany na Cmentarzu Prądnik Czerwony.