Anna Wantuch

„Nie jest w moim charakterze siedzieć bezczynnie i patrzeć w telewizor”, odpowiada pani Anna, zapytana o role, jaka pełnia w jej życiu koronki. Pierwszy raz zetknęła się z koronka klockowa, kiedy miała 17 lat. Przebywała wtedy przez kilka tygodni w sanatorium w Zakopanem, gdzie zajęcia dla młodych dziewcząt obejmowały również robótki ręczne. Z tego okresu pochodzą jej pierwsze prace. Zdecydowanie później, w 2000 roku, podczas Cepeliady spotkała na Rynku Głównym Jadwigę Węgorek. Warsztat koronczarski pani Jadwigi wzbudził w niej na nowo zainteresowanie koronka klockowa, zapytała wiec, czy pani Jadwiga ma jakieś wzory, które mogłaby od niej odkupić, a ta zaproponowała jej udział w warsztatach. Uczęszcza wiec na nie już od 20 lat.

To właśnie pani Anna zorganizowała całej grupie warsztatowej ich ulubione miejsce do pracy – sale na ostatnim piętrze budynku Geonafty przy ul. Lubicz w pomieszczeniu Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Przemysłu Naftowego i Gazowniczego. Sala ta miała wiele udogodnień – wielki owalny stół, duże okna, przez które wpadało światło słoneczne, kserokopiarkę i szafy na wzory i wałki. Uczestniczki warsztatów „Czar Nici” pracowały tam wiele lat.

Pani Anna swoje prace wystawiała w wielu miejscach, m.in. na festiwalu w Bobowej, w Krakowie, w Anglii, oraz rozdawała w formie podarunków. Prowadziła tez warsztaty koronki klockowej w Domu Harcerza na Krowodrzy. Ta technika rękodzieła zaraziła swoją średnia wnuczkę, szydełkiem – synową, a haftem – najmłodszą wnuczkę.

Oprócz koronki klockowej haftowała ściegiem richelieu, robiła na drutach oraz wyszywała haftem matematycznym. Obecnie wykonuje prace głównie szydełkiem (serwetki, obrusy, maskotki) – ze względu na pogarszający się wzrok woli prace z grubszymi nićmi. „Wałek stoi na półpiętrze, wzory są, chęci też… Wszystko jest, tylko oczy coraz słabsze, żeby robić.”

Opracowała: Adrianna Beczek