Beata Jarema

O koronce może opowiadać godzinami, a do tego tak zajmująco i z takim entuzjazmem, że słuchacz zatraca się w czasie i czuje nieprzepartą potrzebę spróbowania własnych sił przy klockach. Urodziła się w 1973 roku. Z wykształcenia jest księgową, przez wiele lat pracowała w zawodzie. Mieszka w Rudawie. Pochodzi z Lubelszczyzny, z rodziny, w której tradycje rękodzielnicze są obecne od pokoleń. Szyje, haftuje, robi na szydełku i na drutach, posługuje się techniką makramy i frywolitki. Jak wspomina, już w szkolnym fartuszku nosiła szydełko i mulinę, a na przerwach zajmowała się robótkami ręcznymi w otoczeniu koleżanek. Z krakowskimi koronczarkami i ich pracami po raz pierwszy zetknęła się w 2014 roku podczas zwiedzania Muzeum – Nadwiślańskiego Parku Etnograficznego w Wygiełzowie. Zafascynowała się tak bardzo, że zrezygnowała z planowanej przerwy na kawę, tego samego dnia nabyła dziesięć klocków, a już niecały tydzień później uczestniczyła w prowadzonych przez Jadwigę Węgorek Warsztatach Rękodzieła Artystycznego „Czar Nici” w Krakowie. We wrześniu 2017 roku zdobyła tytuł twórcy ludowego.

Dzięki koronce klockowej uczestniczyła w warsztatach i wystawach na Węgrzech i Słowacji, w Sztokholmie i Edynburgu. Utrzymuje kontakty ze środowiskami koronczarek w Polsce i za granicą, bierze udział w corocznym Międzynarodowym Festiwalu Koronki Klockowej w Bobowej, pokazuje swoje prace na licznych wystawach, zdobywa nagrody i wyróżnienia w konkursach m.in. prestiżową nagrodę na 3ème Salon des Métiers d’Art  w Caudry w 2017 roku. Na specjalne okazje zakłada strój krakowski, m.in. gorset wykonany według stuletniego wzoru z Rudawy. Stale dokształca się, dba o uzupełnianie fachowej literatury, śledzi wątki koronczarskie w Internecie, w poszukiwaniu inspiracji odwiedza muzea. Chętnie eksperymentuje, stosując różne kolory i gramatury nici. Z koronki klockowej wykonuje klasyczne serwetki, ale także szaliki, bransoletki, broszki, kołnierze, kolczyki. Wstawką z koronki ozdobiła nawet torebkę wieczorową. W dniu bierzmowania podarowała synowi własnoręcznie wykonany krzyż z koronki klockowej, do którego wykonania potrzebowała trzydzieści siedem par klocków. Jest też pełną entuzjazmu nauczycielką rękodzieła. Prowadzi warsztaty w Rudawie, Zabierzowie i Krakowie. Z sympatią wspomina najmłodszą, trzyletnią uczestniczkę swoich zajęć. W koronczarskiej pasji wytrwale wspiera ją jej mąż, który wytoczył dla niej klocki i wypchał wałek. Ostatnio jej prace były prezentowane na wystawie w Brugii. Przyznaje, że koronka klockowa jest dla niej czymś w rodzaju nałogu.

Opracowała: Alicja Soćko-Mucha