Opowiedz mi miasto

Justyna Łukaszewska-Haberkowa

Dane

  • Kategoria i tagi:

    osoby
  • Imiona i nazwisko:

    Justyna Łukaszewska-Haberkowa

  • Daty życia:

    1978

  • Dzielnica:

    2

„Uprawianie koronczarstwa jest moją wewnętrzną, bardzo głęboką potrzebą” – wyznaje Justyna Łukaszewska-Haberkowa. „To jest mój imperatyw kategoryczny.” Urodziła się w 1978 roku w Krakowie. Z wykształcenia jest filologiem klasycznym i historykiem kultury, doktorem habilitowanym historii. Pracuje w Akademii Ignatianum w Krakowie. Zajmuje się historią zakonu jezuitów i zagadnieniami kulturoznawczymi, w tym problemem niematerialnego dziedzictwa kulturowego.
Pochodzi z twórczej rodziny, w której kobiety od pokoleń zajmują się szyciem, haftem, robieniem na drutach. Jak podkreśla, „wykonywanie czegoś w rękach stanowiło naturalny element życia w moim domu rodzinnym”. Ale jednym tchem dopowiada, że niewiele byłaby w stanie zrobić, gdyby nie stałe wsparcie jej męża. Odziedziczonych po babci nici nie zużywa do własnych prac, lecz skrzętnie przechowuje je z powodów sentymentalnych. Kalki ze starymi wzorami, otrzymanymi
od pań, które robiły koronki przed wojną i po niej, przechowuje jako swoiste precjoza. Z Warsztatami Rękodzieła Artystycznego „Czar nici” po raz pierwszy zetknęła się w latach dziewięćdziesiątych, będąc jeszcze na studiach. Przychodziła na zajęcia prowadzone przez Jadwigę Węgorek przy ul. Krowoderskiej i była wówczas najmłodsza w grupie. Często na spotkaniach bywała także Olga Szerauc. Pierwszą samodzielnie wykonaną przez Justynę Łukaszewską-Haberkową koronkę klockową, choć daleką od doskonałości, pieczołowicie przechowuje jej mama, której praca ta co roku służy jako serwetka pod opłatek wigilijny.

Na warsztaty koronki klockowej powróciła po latach, po przerwie spowodowanej licznymi obowiązkami rodzinnymi i zawodowymi. Prawdziwą przyjemność sprawia jej twórcze podejście do koronczarstwa, własne interpretacje koronek, rysowanie własnych wzorów, poszukiwanie nowych pomysłów zastosowań, materiałów. Lubi, kiedy wykonane przez nią prace żyją, stanowiąc element dekoracji domu. Przez wiele lat codziennie pracowała przy stole, na którym leżał obrus wykończony koronką klockową, którą samodzielnie wykonała. Przyznaje, że pasja koronczarska wpływa na jej pracę zawodową oraz kształtuje charakter, ucząc cierpliwości, wyrozumiałości, systematyczności i chęci działania. Jakkolwiek wcześniej nie była entuzjastką działań formalnych na rzecz niematerialnego dziedzictwa kulturowego, dziś uważa, że na Krajową oraz Reprezentatywną listę trzeba wpisywać jak najwięcej tradycji, aby je wspierać i chronić. Lubi nauczać koronki innych. Widok ucznia, który najpierw sztywnymi palcami przekłada klocki, a potem z chwili na chwilę nabiera sprawności i zaczyna się wciągać w swą pracę, przynosi jej satysfakcję. Opowiada się za tym, żeby uczyć rękodzieła od najmłodszych lat.

Z radością przypatruje się, kiedy jej córka Joanna dopisuje kolejny rozdział historii rodzinnej, stawiając pierwsze kroki w sztuce koronczarskiej. Ma niespełna 13 lat, ale umiejętności rękodzielniczych może jej pozazdrościć wiele dojrzałych pań. Robi na drutach, haftuje, wykonuje koronki klockowe. Skupiona na swojej pracy, ambitnie uczy się kolejnych wzorów i technik. Widać, że sprawia jej to radość. Na wakacyjny wyjazd zabrała ze sobą wałek i klocki.

Opracowała: Alicja Soćko-Mucha

Wideo

Aktualności

Sprawdź w tym tygodniu

  • Zbigniew Glonek

    Zbigniew Glonek urodził się w 1949 roku w podkrakowskich Mydlnikach. Wspomina, że pierwszy raz na pochód Lajkonika zabrała go mama: Mama dbała o to, bo rzeczywiście była taka piękna tradycja. Bywałem na rynku jako dziecko i powiem szczerze, nie dziwię się teraz tym małym, wspaniałym dzieciom, które otaczają mnie, bo rzeczywiście od

                            
  • Zbigniew Grzech

    Zbigniew Grzech urodził się 18 maja 1937 roku w Krakowie, na osiedlu Oficerskim. Wkrótce po jego urodzeniu rodzina przeniosła się do Cieszyna, z powodu  pracy jego ojca w tamtejszej hucie. Gdy w 1939 roku wybuchła II wojna światowa, wrócili do Krakowa. Po wojnie zamieszkali na ul. Limanowskiego 9 w Podgórzu i tam mały Zbyszek chodził d

                            
  • Witold Kawecki

    Witold Kawecki urodził się w 1968 roku. W młodości mieszkał przy placu Wolnica. Pierwszy raz wziął udział w Konkursie Szopek Krakowskich jako 9-letni uczeń. Ma brata Tomasza, który również jest szopkarzem. Brał udział w Konkursach 8 razy (1977-1981, 1983, 1984 i 1988). Konkurował z innymi najpierw w grupie szopek młodzieżowych, a późni

                            
  • Kazimierz Rozpędzik

    Kazimierz Rozpędzik urodził się w 1964 roku. Mieszkał w Kryspinowie. Zaczął uczestniczyć w Konkursach Szopek Krakowskich jako 16-letni uczeń. Jego ojciec Janusz również był szopkarzem. Do tworzenia szopek Kazimierz zachęcił swoją młodą córkę Agnieszkę, która również brała udział w Konkursach. Wraz z nią uruchomił w rodzimym mieście pro

                            
  • Roman Woźniak

    Roman Woźniak urodził się w 1951 roku w Krzeszowie. Z zawodu ceramik. Zabłysnął w 1993 roku podczas swojej pierwszej edycji na Konkursie Szopek Krakowskich. Wykonał wówczas bardzo wyjątkową szopkę, która powstawała w więzieniu. Co ciekawe, została ona dopasowana do wymiarów stolika z jego celi. Szopka została poddana krytyce ze względu

                            
  • Joanna i Piotr Stremeccy

    Joanna i Piotr Stremeccy są rodzeństwem; Piotr urodził się w 1969 roku, a Joanna w 1972 roku. W młodości mieszkali przy ulicy Strzeleckiej. Brali udział w Konkursach Szopek Krakowskich już jako uczniowie, mają za sobą łącznie 11 edycji (1983, 1984, 1986, 1987, 1991-1996 i 1998). Wykonywali szopki duże i średnie. Są dwukrotnymi laureata