Marek Głuch

Marek Głuch urodził się 25 kwietnia 1966 w Krakowie. Z zawodu jest elektrykiem. Wychował się w dzielnicy Śródmieście, ale czuje się związany ze Zwierzyńcem, skąd pochodzą jego rodzice. Często obserwował pochód Lajkonika i odpust Emaus, z którymi łączą się jego wspomnienia z dzieciństwa. Jest drugim pokoleniem uczestniczącym w tradycji; W jego rodzinie szopki wykonywał także jego ojciec Witold i starszy brat Jacek. Od najmłodszych lat miał okazję obserwować twórczość ojca, który był ceniony i poważany w środowisku krakowskich szopkarzy. W dzieciństwie miał więc dogodne warunki, aby poznać i wypracować własną technikę. Zajmował się także modelarstwem, uczestniczył w warsztatach rzeźbiarstwa w glinie i malował obrazy, a czasami pomagał ojcu przy instalacji oświetlenia lub wykonywaniu lalek do szopek. W 1998 roku podjął się tego artystycznego rzemiosła pod wpływem atmosfery konkursu – jak twierdzi, który miał okazję obserwować jako pracownik Muzeum Historycznego Miasta Krakowa. Szopki wykonuje w domu, a przygotowania do grudniowego konkursu rozpoczyna po Wielkanocy. Specjalizuje się w szopkach małych i średnich. Nim przystąpi do pracy przegląda albumy z fotografiami zabytków Krakowa i przygląda się detalom architektonicznym spacerując po mieście, w szczególny sposób zwracając uwagę na attyki. W szopce zawsze umieszcza wieże kościoła Mariackiego, Kaplicę Zygmuntowską, czasami także Barbakan z Bramą Floriańską, a jej budowlę konstruuje od dolnej kondygnacji, gdzie umieszcza bramę. W szopce nawiązuje do tradycji krakowskich poprzez postacie muzykantów, pochód Lajkonika, a także legend w figurce Pana Twardowskiego, hejnalisty, smoka wawelskiego lub przekupki. Pomija motywy nawiązujące do historii Polski lub polityki, twierdząc, że w szopce powinny być odzwierciedlone wyłącznie wydarzenia krakowskie. Stara się częściej nawiązywać do życia artystycznego miasta i w jednej z prac umieścił figurkę przedstawiającą Piotra Skrzyneckiego. Od kilku lat do ozdabiania szopki wykorzystuje gotowe elementy pasmanteryjne. Czasami sięga także do starych przyzwyczajeń i wykorzystuje także zebrane wcześniej sreberek po czekoladkach lub cukierkach. Specjalizuje się w szopkach średnich i małych, które są podświetlane i często zmechanizowane. Wykonał także kilka miniatur. W swoich pracach łączy różne style architektoniczne (ojciec jego tworzył szopki przede wszystkim w stylu gotyckim). Do dziś wykonał już prawie siedemdziesiąt szopek, a w każdej z nich stara się nawiązywać do stylu  ezenekierowskiego, chcąc w ten sposób utrzymać ciągłość tradycji. Będąc świadkiem zachodzących zmian ubolewa, że dziś twórcy nie przywiązują dużej uwagi, by zachować strzelistość konstrukcji szopki. Szopki jego były wielokrotnie nagradzane lub otrzymywały wyróżnienie i znajdują się w zbiorach w Polsce i we Francji. Uczestniczył w 25 konkursach w latach: 1981, 1997, 1998, 1999, 2000, 2001, 2002, 2003, 2004, 2005, 2007, 2008, 2009, 2010, 2011, 2013, 2014, 2015, 2016, 2017, 2018, 2019, 2020, 2021, 2022.

W 2021 roku wziął udział w tworzeniu dekoracji Sali Cynowej (szopki wielkich rozmiarów, do której wnętrza może wejść zwiedzający) w Pałacu Krzysztofory w ramach wystawy „Kraków od początku, bez końca”.

Odznaczony odznaką honorową „Zasłużony dla Kultury Polskiej” (2022).

Biogram oparty na tekście Magdaleny Kwiecińskiej, „Portrety twórców szopek krakowskich”, Kraków 2012 oraz publikacji „Konkursy Szopek Krakowskich 1937 – 2017”, Kraków 2017.