Barbara Hopkowicz urodziła się w 1987 roku. W młodości mieszkała przy ulicy Imbramowskiej. Rozpoczęła udział w Konkursach Szopek Krakowskiej mając 8 lat. Podeszła do Konkursów sześć razy (1995-1999 i 2002). Wykonywała szopki we wszystkich grupach (duże, średnie, małe, miniatura). Jedna szopka Barbary Hopkowicz znajduje się w zbiorach M
Krzysztof Dębski urodził się w 1948 roku. Mieszkał przy ulicy Kalwaryjskiej. Pracował jako nauczyciel, a do Konkursów Szopek Krakowskich postanowił podejść po przejściu na rentę. Brał udział w Konkursach cztery razy (1994-1997). Prezentował szopki małe i jedną średnią. Jednokrotnie był nagrodzony III nagrodą (1994 za małą szopkę) i jed
Marian Ćmielowski urodził się w 1923 roku. Mieszkał przy ulicy Smoluchowskiego. Był pracownikiem Instytutu Fizyki Jądrowej w Krakowie na stanowisku mechanika precyzyjnego. Ojciec pracował jako szewc w Zakładach Wojskowych. Marian Ćmielowski miał żonę Janinę z domu Wójcik. Zaczął brać udział w Konkursach Szopek Krakowskich dopiero kiedy
Jan Bieda urodził się w 1951 roku. Mieszkał przy ulicy Ugorek i Rydygiera. Był technikiem budowlanym, z zawodu rzemieślnikiem. W Konkursach Szopek Krakowskich zaczął uczestniczyć w 1983 roku, w czym towarzyszyli mu synowie: Bartłomiej, a później bliźniacy Jakub i Mateusz, urodzeni w 1984 roku. W swoich dziełach próbował poszukiwać nowy
Bartłomiej Bieda urodził się w 1977 roku. W młodości mieszkał przy ulicy Ugorek. Do udziału w Konkursach Szopek Krakowskich zachęcił go ojciec Jan, który również był szopkarzem. W 1990 roku Bartłomiej zszokował jury swoją szopką, w którą „wbita” została siekiera. Było to nawiązanie do ówczesnej sytuacji politycznej – w tym czasie
Urodził się 13 kwietnia 1945 roku w Krakowie. Jego rodzina pochodziła z Bronowic. Wujem Antoniego Wołka był uznany kotlarz Albin Żyła z Prądnika Białego (uczestnik Wystawy Paryskiej w 1925 roku). W czasie okupacji niemieckiej rodzina Antoniego Wołka została wysiedlona z Bronowic i musiała przenieść się do Podgórza. Dzieciństwo spędził
Urodził się 22 marca 1955 roku w Krakowie i tutaj mieszka. Jest emerytowanym nauczycielem zajęć praktyczno-technicznych. Od 1975 roku był członkiem Spółdzielczego Zrzeszenia Wytwórców Rękodzieła Ludowego i Artystycznego „Milenium”. Uczestniczył w Konkursie Szopek Krakowskich 15 razy (w latach 1972-1987), przygotowując łącznie 16 szopek
Urodził się 9 lipca 1943 roku w Miechowie, zmarł we wrześniu 2009 roku, został pochowany na cmentarzu parafialnym w Przesławicach. Był nauczycielem, mechanikiem precyzyjnym, szopkarzem, konstruktorem, wielkim pasjonatem modelarstwa lotniczego, lubił malować na płótnie. Kilkanaście lat spędził za granicą, potem osiadł w Szczepanowicach
Urodził się 12 maja 1936 w Wołowicach pod Krakowem, przez kilka lat pracował w Zakładach Chemicznych „Bonarka”. W 1962 roku zamieszkał z żoną Marią w Krakowie na ul. Krakowskiej i po raz pierwszy wystartował w Konkursie Szopek Krakowskich. Bronisław Pięcik był z zawodu mechanikiem precyzyjnym. W konkursach na najpiękniejszą
Absolwentka Uniwersytetu Ludowego we Wzdowie na kierunku Tkactwo, haft, koronka. Już tam uczyła się koronki klockowej, ubolewała jednak, że zajęć z tej techniki jest bardzo mało. Potem długo nie miała styczności z koronczarstwem, aż do momentu, gdy po przeprowadzce do podkrakowskiej miejscowości Rybna spotkała panią Annę Krzanik na pok
Przyboczny Lajkonika, prywatnie syn Zbigniewa Glonka. Urodził się w Krakowie, ale miłość zaprowadziła go do Wieliczki, gdzie mieszka ze swoją rodziną. Pracuje w Wodociągach Krakowskich jako inspektor w Biurze Obsługi Klienta. Tradycja pochodu Lajkonika towarzyszy mu od najmłodszych lat życia. Szczególnie mocno zapadł mu w pamięć pochód
W pochodzie uczestniczył już jako dziecko – co roku przechodził ulicami Krakowa obok swojego ojca i dziadka, jeszcze bez określonej funkcji, jedynie ubrany przez mamę w strój krakowiaka. Zmieniło się to w roku 1997, gdy w wieku 18 lat stał się pełnoprawnym członkiem orszaku w roli włóczka. Włóczkiem był przez 15 lat, do 2013 roku, gdy
Jest krakowianinem z urodzenia. Pracuje jako kucharz, ukończył szkołę gastronomiczną oraz studia z geografii na Uniwersytecie Pedagogicznym w Krakowie. Z dzieciństwa pamięta legendę o Lajkoniku, opowiadaną przez rodziców i dziadka. Już jako mały chłopiec uczestniczył w pochodach Lajkonika. Szczególnie podobał mu się wtedy pokłon chorąg
„Miasto bez tradycji to jest miasto bez duszy.”
Od dziecka wiedział, że przyjdzie taki dzień, kiedy i on dołączy do orszaku. Z tradycją organizacji pochodu Lajkonika związana jest cała jego rodzina – zaczęło się od wujka, Zbigniewa Glonka, który – gdy porzucił bycie włóczkiem i został samym Lajkonikiem –
Urodził się 13 lipca 1910 roku w Krakowie, zmarł 7 października 1987 roku. Pracował fizycznie, a w wolnym czasie jego hobby była naprawa starych zegarów, gra na akordeonie i budowa szopek krakowskich. Inspiracje czerpał z architektury kościołów w Krakowie, specjalizował się w dużych szopkach. Budowa jednej szopki zajmowała mu około 8-9
Urodził się 29 marca 1954 r. w Krakowie i tutaj mieszka. Z zawodu jest blacharzem samochodowym, prowadzi własną firmę remontowo-budowlaną.
W Konkursie Szopek Krakowskich uczestniczył 7 razy (w latach 1970-1985), w którym prezentował szopki duże i średnie. Zdobył dwukrotnie II. nagrodę (w 1975 i 1976 roku), dwie nagrody III. (w 19
Zapytana o to, jakie cechy powinna mieć osoba, która chciałaby rozpocząć swoją przygodę z koronką klockową, odpowiada, że przede wszystkim potrzebne są chęci i że przydaje się też cierpliwość, ale cierpliwość to przychodzi z wiekiem. Urodziła się w 1954 roku, od pięciu lat jest na emeryturze. Pochodzi z Cholerzyna, mieszka w Kryspinowi
„Nie jest w moim charakterze siedzieć bezczynnie i patrzeć w telewizor”, odpowiada pani Anna, zapytana o role, jaka pełnia w jej życiu koronki. Pierwszy raz zetknęła się z koronka klockowa, kiedy miała 17 lat. Przebywała wtedy przez kilka tygodni w sanatorium w Zakopanem, gdzie zajęcia dla młodych dziewcząt obejmowały równi
Gdy po raz pierwszy w życiu zobaczyła koronkę klockową w Centralnym Muzeum Włókiennictwa w Łodzi, wykonaną z szarych lnianych nici, kompletnie nie mogła zrozumieć, dlaczego ludzie się tym tak zachwycają, a nawet stwierdziła, że nic brzydszego w życiu nie widziała. Jakiś czas później pojechała z koleżankami z koła Babskie Fanaberie do B
„Koronki – to jest w nich takie niezwykłe, że mają międzynarodowy język, takie koronkowe esperanto”,uważa pani Anna. Koronką zajęła się po raz pierwszy w 1996 roku. Zaczęła od koronki szydełkowej, ale po tym, gdy trafiła na warsztaty pani Jadwigi Węgorek, przerzuciła się na klocki.Najważniejszym aspektem koronczarstwa są dl