Stanisława Kuczyńska

Gdy po raz pierwszy w życiu zobaczyła koronkę klockową w Centralnym Muzeum Włókiennictwa w Łodzi, wykonaną z szarych lnianych nici, kompletnie nie mogła zrozumieć, dlaczego ludzie się tym tak zachwycają, a nawet stwierdziła, że nic brzydszego w życiu nie widziała. Jakiś czas później pojechała z koleżankami z koła Babskie Fanaberie do Bobowej i tam zafascynowała się tą techniką. Zapisała się na warsztaty koronki klockowej Krakowie. Od lat przyjeżdża na nie z rodzinnych Brzeszcz koło Oświęcimia. W czasach, gdy jeszcze pracowała zawodowo na pełen etat, bez wahania poświęcała na to pół urlopu. Latem dzieli czas między koronkę a pielęgnowanie ogrodu, jednak gdy wciągnie się w pracę z klockami albo ma pomysł na ciekawy wzór, „to wtedy nieważne, że trawa rośnie”.

Urodziła się w 1957 roku w Oświęcimiu. Zanim poznała koronkę klockową, szydełkowała. Pierwszą samodzielnie wykonaną koronkę z szacunkiem przechowuje w domu. Podobnie jak swoją zwycięską pracę z Festiwalu Koronki Klockowej w Bobowej, o której mówi: „to jest coś, czego nie oddam, nie sprzedam, nie ma szans; ona jest tylko do chwalenia się”. Jak podkreśla, „praca koronczarki wbrew pozorom nie wymaga cierpliwości, ale jest czymś, co tę cierpliwość dopiero buduje, bo jednak żal wyrzucić czy zniszczyć już zaczętą pracę”. Z koronki wykonuje serwetki, ale również dodatki do garderoby: kołnierzyki, broszki, bransoletki, aplikacje i wstawki do sukienek, które sprawiają, że wygląda i czuje się elegancko, i budzi zachwyt otoczenia. Przyznaje, że każdy autorski wzór jest elementem dorobku koronczarki. Uwielbia sprawiać radość innym, podarowując im własnoręcznie zrobione koronki. Bardzo ceni sobie międzynarodową współpracę z koronczarkami ze Słowacji i Węgier, a także rodzimą – ze Śląskiem i z Bobową.

Trochę ubolewa nad tym, że sztuka koronczarska jest w powszechnym odczuciu traktowana z przymrużeniem oka, jako element swojskiego folkloru. Tak też jest często prezentowana: na ludowych festynach, a znacznie rzadziej w muzeach czy nawet domach kultury. Tymczasem, jak mówi: „To jest twórcze. Bo ja nie tylko coś odtwarzam, ale potrafię sama coś stworzyć. To jest takie sensowne.” A do tego, jak powiada, robienie koronek doskonale łagodzi stres.

Opracowała: Alicja Soćko-Mucha