Władysława Kadula

Zapytana o to, jakie cechy powinna mieć osoba, która chciałaby rozpocząć swoją przygodę z koronką klockową, odpowiada, że przede wszystkim potrzebne są chęci i że przydaje się też cierpliwość, ale cierpliwość to przychodzi z wiekiem. Urodziła się w 1954 roku, od pięciu lat jest na emeryturze. Pochodzi z Cholerzyna, mieszka w Kryspinowie. Zajmuje się przede wszystkim koronkarstwem, ale też frywolitką, haftem krzyżykowym, haftem hardanger, robi na drutach, wykonuje biżuterię z koralików. Wiele z tych umiejętności wyniosła z domu rodzinnego. Jej mama, której prace czule przechowuje jako najcenniejszą pamiątkę, również haftowała, wyszywała i robiła na drutach. Pani Władysława dołączyła do Warsztatów Rzemiosła Artystycznego „Czar Nici” w 2009 roku. Najpierw uczyła się frywolitki, później koronki klockowej. Koronka wciągnęła ją na tyle, że jeszcze po powrocie z zajęć do domu spędzała godziny nad klockami. Z rozbawieniem przypomina sobie pierwszą samodzielnie wykonaną pracę: motylka. Ma go do tej pory. Ponieważ kończyła go w domu, a nie miała jeszcze własnego warsztatu, w roli wałka wykorzystała styropianową podstawkę z przytwierdzoną doń encyklopedią. Dzisiaj też może pochwalić się pomysłowymi rozwiązaniami sprzętowymi. Używa np. samodzielnie wykonanego wałka z rury kanalizacyjnej owiniętej kilkoma warstwami filcu. Konstrukcję tę ceni ze względu na lekkość. Do wykonywania koronek stosuje nici lniane białe i szare. Robi serwetki, ale też kołnierzyki, bransoletki, zakładki. Żartuje, że nigdy nie ogląda telewizji biernie, zawsze ma ręce zajęte jakąś robótką. W 2020 roku zdobyła trzecie miejsce na konkursie w Bobowej. Chętnie bierze udział w wystawach. Bogactwo swojej twórczości prezentowała na indywidualnej wystawie w Bibliotece Publicznej Gminnej w Liszkach w 2016 roku. Podkreśla, że duże znaczenie ma dla niej stały kontakt z innymi koronczarkami, które podzielają jej pasję, motywują się wzajemnie do pracy, dzielą akcesoriami i rozwiązaniami, a kiedy zachodzi potrzeba, wyjaśniają zawiłości wzoru. Inspiracji poszukuje też w Internecie, tym bardziej że, jak zaznacza, znajomość języka nie jest niezbędna do tego, żeby nauczyć się nowych splotów z obcojęzycznego filmiku instruktażowego. Cieszy się, że może twórczo przeżywać codzienność. Podkreśla, że robienie koronek uspokaja, odpręża, relaksuje, sprawia, że „człowiek się
skupia i zapomina o całym świecie”. To bardzo pomogło jej w trudniejszym okresie życia. Ludzi młodych – zagonionych, zajętych pracą i rodziną – mimo wszystko namawia do tego, by uczyli się rękodzieła, nawet nie z myślą o chwili obecnej, ale po prostu na przyszłość.

Opracowała: Alicja Soćko-Mucha